ခ်စ္ျခင္းေမတၲာအေၾကာင္း ဆိုပါစို႔
ဘာကဘယ္လိုစေျပာရမလဲ။ကြၽန္ေတာ့္ျပတင္းေပါက္အဖြင့္နဲ႔ေနေရာင္က်လာတဲ့အခိုက္ တိုက္ဆိုင္လင္းျမရသလိုမ်ိဳးပါပဲ။
ကြၽန္ေတာ္က တစ္လမ္းေမာင္းသမား ၊ေခတ္ကို ကိုယ္ကထမ္းထားရသလို ထင္ခ်င္လည္းထင္တယ္၊ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြလည္းေလွ်ာက္ေတြးတယ္။
အဲဒီလို သြားေနရင္းကပဲ အဲ့ဒီ သစ္ရိပ္ကေလးကိုေတြ႕တယ္။အဲ့ဒီလက္ကေလးကိုေတြ႕တယ္။
ေတြေဝမႈဟာ အကြာအေဝးတစ္ေနရာကေန ကြၽန္ေတာ့္အာရုံကိုအရွိန္နဲ႔လာေဆာင့္တယ္။ဒိန္းခနဲျဖစ္သြားတယ္။တုန္လႈပ္သြားတယ္။
ဘုရားမွာဂႏၶမာအျဖဴေတြကြၽန္ေတာ္ကပ္လွဴတယ္။ေအးခ်မ္းေနေစဖို႔ ဆုေတာင္းေပးတယ္။
စိတ္အေနွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစတဲ့အရာေတြထဲ ကြၽန္ေတာ္ပါေနတယ္ဆို ကိုယ့္ကိုကိုယ္သိမ္းေဖ်ာက္ပစ္လိုက္ဖို႔လည္း ဝန္ေလးေနမွာမဟုတ္။
တစ္ေယာက္ကေန နွစ္ေယာက္ျဖစ္သြားတဲ့အခါ နာက်င္မႈဟာလည္း
နွစ္ဆျဖစ္ခ်င္ျဖစ္လာမယ္။ဒီအတြက္ေၾကာင့္
ႀကိဳးကိုဒီဘက္ထိေရာက္ေအာင္ဆြဲယူလိုက္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အားနာေနရတယ္။ ထူးဆန္းတာေပါ့။
သန္းနဲ႔ခ်ီတဲ့လူေတြထဲကမွ တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုကြက္ၿပီးျမတ္နိုးမိတဲ့ျဖစ္စဥ္ေလာက္ ရုိးရွင္းထူးဆန္းတဲ့ျဖစ္စဥ္မ်ိဳး ဒီကမ႓ာမွာမရွိဘူး ။
ခ်စ္ျခင္းေမတၲာဟာ သူ႔သဘာဝနဲ႔သူ ရွင္သန္ေနတဲ့ အပင္ကေလးျဖစ္ၿပီး ေရေလာင္းေပါင္းသင္ပန္းပ်ိဳးခြင့္ကိုသာ ကြၽန္ေတာ္ကရခ်င္တာ။
ဒီ့ထက္မပိုဘူးလားေမးရင္လည္း မပိုဘူးပဲေျဖမွာ။
ေအးခ်မ္းတယ္ထင္ရေပမယ့္ အေသအခ်ာၾကည့္ရင္မနည္းတဲ့ေလာဘကို ေတြ႕ရမယ္။
မပ်က္စီးခ်င္လို႔ မတည္ေဆာက္ေတာ့တဲ့တရားကို ကြၽန္ေတာ့္ဘက္က က်င့္သံုးမိရက္သား။
သစ္ပင္ေလးဟာ ေ႐ြ႕လ်ားလမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ဘဝထဲဝင္လာဦးမလားေတြးေပမယ့္ ခဏပါပဲ။
ခဏငယ္ေတြ အမ်ားႀကီးေပါင္းလိုက္တဲ့အခါ တစ္ဘဝစာၾကာခ်င္ၾကာသြားႏိုင္တာကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္သိေနျပန္ပါတယ္။
အခုဘယ္မွာေရာက္ေနသလဲလို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေမးတယ္။
တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုတကယ္ခ်စ္ဖူးရင္ စိ္တ္ကူးယဥ္အေဆာက္အအံုႀကီးေပၚကေန ခဏခဏ
ခုန္ခ်လိုက္ ျပန္တက္လိုက္နဲ႔ ေမာပန္းေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတြ႕မွာပဲ။
ခ်စ္ျခင္းေမတၲာဟာ အေရးအသားခ်ည္းသက္သက္မဟုတ္ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္မွာေပးစရာဆိုလို႔ အေရးအသားေတြပဲရွိေနခဲ့တယ္။
ဘုရားမွာ ဂႏၶမာအျဖဴေတြကြၽန္ေတာ္ကပ္လွဴတယ္။
ၿပီးေတာ့ ေအးခ်မ္းေနေစဖို႔ပဲဆုေတာင္းေပးျဖစ္တယ္။
ေန႔စဥ္...............။ ။
ၿပည့္စံုဝင္း
No comments:
Post a Comment